Na een carrière van meer dan 15 jaar bracht de band verleden jaar een verzamelalbum met hun grootste hits uit, “Black Gold: Best Of Editors”. Dit album geeft een mooi overzicht van de muzikale hoogtepunten van de Britse band en dat zijn er nogal wat. Zes albums hebben ze reeds op hun teller staan waarbij de band zich steeds probeerde muzikaal te vernieuwen. Waar hun ‘donkere’ indie rock, op hun debuutalbum “The Back Room” (2005) en opvolger “An End Has A Start” (2007) vooral door een gitaargeluid bepaald werd, met een laagje synths als ondersteuning, wordt de synthesizer vanaf hun derde album “In This Light And On This Evening” belangrijker. De band kende in al die jaren één belangrijke personeelswissel toen gitarist en medeoprichter Chris Urbanowicz wegens muzikale meningsverschillen vervangen werd door Justin Lockey.

Met de geweldige stem van zanger Tom Smith, leuke postpunk nummers met meezingbare refreinen hebben de Editors België allang weten in te pakken. Bij hun passage in 2010 op Rock Werchter waarbij een fan het toen nog onbekende nummer “No Sound But The Wind” emotioneel helemaal meezingt en het nummer in België een nummer 1 hit werd is de groep niet meer weg te denken op de Belgische podia. Waar ze hier voor een uitverkocht Sportpaleis spelen, toch wel 20.000 man, is dit in hun eigen land al een stuk minder en in andere Europese landen zijn ze blij als er 1.000 fans komen opdagen. De Black Gold, Best Of tour belooft een optreden met al hun bekendste nummers en dit in een bomvol Sportpaleis, het zoveelste feestje van de Editors in België?

Opgewarmd werd er door onze eigen vaderlandse postpunkband in volle progressie “The Whispering Sons” die tijdens deze Europese toer van de Editors het voorprogramma mogen verzorgen. Donker, meeslepend, met de stem van zangeres Fenne Kuppens in een toch wel prominente rol, ideale opener voor de headliner.

Openen doen de Editors met ouder werk, “An End Has A Start”, “Bullets” en “Bones”, terwijl frontman Tom Smith met zijn gekende bewegingen het podium beheerst, zorgt de rest van de band, Russell Leetch (bas, synts, backing vocals), Ed Lay (drums), Justin Lockey (gitaar) en Elliott Williams (keyboards, backing vocals) voor een stevige begeleiding, live blijft het gewoon een sterke band. Zoals beloofd krijgen we inderdaad een fraai overzicht van hun carrière, waarbij ook twee gloednieuwe nummers van hun verzamelalbum gespeeld worden. “Upside Down” een ‘funky’ vlot nummer, “Frankenstein” is andere koek, electro- funk waarbij de keyboards overheersen. Een mooie afwisseling krijgen we wanneer Tom solo een aandoenlijke akoestische versie speelt van “The Weight Of The World”.

Hun eerste nummer 1 hit in België “Papillon” krijgt al vroeg een plekje in de setlist, het publiek wordt dan ook eigenlijk voor de eerste keer echt enthousiast bij deze ‘klassieker’. Er worden inderdaad heel wat bekende nummers gespeeld, herkend door het publiek, maar echt uit de bol gaan, nee dat zeker niet. Interactie tussen publiek en band is er niet, geen bindteksten, het is meer een jukeboxachtig gebeuren. Nochtans zijn alle elementen aanwezig om er een feestje van te maken, opwindende beats, meezingbare refreinen en Russell en Williams die hun best doen om het publiek mee te trekken in het optreden. Misschien wil men gewoon zoveel mogelijk nummers spelen, want we zijn al aan nummertje 22, “You Are Fading” als Smith ons bedankt om ‘those miserable bastards from the UK’ hier te laten spelen.

‘Save the best for last’ hebben de Britten gedacht want de encore mag er best wezen, sterke uitvoeringen van “The Racing Rats” en “Munich” en eindelijk gaat de zaal dan toch in euforie met het aanstekelijke “Smokers Outside The Hospital Doors”. En nog is het niet gedaan want wanneer de andere bandleden het podium verlaten, omgordt Smith zijn akoestische gitaar om wederom een aandoenlijke versie van “No Sound But The Wind” te spelen, ‘our little secret’ speciaal voor het Belgisch publiek. Bedankt Editors !

Luc Nuyts

foto © Sonja Schepers

Voor meer foto's klik hier